KINALI KIZ

 

Bir kız vardı,

Saçları kınalıydı.

Gözleri kahverengi,

Yanakları al dı.

 

Sanki yanaklarında,

Gül açmıştı.

Tebessüm edince,

Bütün stresimi alırdı.

 

Her sabah yanık,

Ve bir o kadar da,

Güzel sesiyle

Açardık gözlerimizi.

 

Ve bir gün,

Ne olduysa o,

Kınalı güzel kız,

Solmaya başladı.

 

Tabiatı yavaş yavaş,

Hırçınlaşmaya,

Ve bütün güzellikleri,

Gitmeye başladı.

 

Kimseyle iyi geçinemez,

Hiç bir insanla bir türlü,

Yıldızı barışmaz,

Ve anlaşamaz oldu.

 

Bütün köy kız*a,

Buz gibi sogumaya,

Artık onun köyde,

Kalmasını istememeye başladı.

 

Sonunda da istedikleri,

Gibi kız köyü terketti.

Ve kızdan daha sonra,

Hiç haber alınamadı.

 

Sonra bir gün,

Kınalı kızın,

Öldügünü duydum.

Yıkılmıştım.

 

Onu sevdigimi,

Kendise söyleyemeden,

Bir gül gibi solup,

Ebedi hayata göç etmişti.

 

Ah kınalı kız,

Yüzüne sevdigimi söyleyemedim,

Şimdi mezarına haykırıyorum,

Seni ÇooooooK Seviyorum.